اولین فرش به احتمال زیاد به‌وسیله افراد چادرنشین برای فرش کردن کف خاکی چادرشان بافته‌شده بود. ولی امکان اینکه فرش به‌وسیله مصری‌ها، یا چینی‌ها و یا حتی به‌وسیله افراد دیگر اختراع شده باشد و حتی امکان اینکه تمام این مردم فرش را خودشان اختراع کرده باشند بدون اینکه با هم ارتباط و یا تماسی داشته باشند؛ هم وجود دارد. فرش با زندگی چادرنشینان گره خورده است.
تمامی مراحل تهیه فرش با همکاری زنان، مردان و تمامی اعضای خانواده صورت می‌گیرد و فرهنگ منحصربه‌فردی را بین آنها شکل داده است. پس از این که در یک کار گروهی پشم گوسفندان توسط مردان چیده شد زنان قشقایی دست به کار شده و پشم‌ها را تا می‌کردند به گونه‌ای که آستر پشم رو به بیرون باشد. سپس سهم چوپانان و ساربانان را جدا می‌کردند و از بین بقیه پشم‌های سفید و تمیز و خوش ریس را بنا به تجربه خود جدا می‌کردند تا برای فرش‌های ظریف نظیر گلیم، جاجیم، مفرش، خورجین و نظایر آن‌که به نخ باریک‌تر و رنگ بهتری احتیاج داشتند استفاده نمایند. پشم‌های زمخت‌تر که یکدست نیز نبودند برای فروش و همچنین تهیه نخ‌های کلفت‌تر که برای بافت فرش‌های ضخیم‌تر و طناب استفاده داشتند جداگانه در کیسه‌هایی تفکیک می‌نمودند. این پشم‌ها ریسیده شده سپس به هم تابیده می‌شدند و به‌صورت کلاف‌های بزرگ جهت شستن و رنگ شدن آماده می‌شدند. به این فرایند در زبان این عشایر، آونگ آرلامانگ گفته می‌شود.